''Roadworks''
Door: Lars
Blijf op de hoogte en volg Lars
16 Augustus 2013 | Verenigde Staten, Los Angeles
Voor iedereen die zich afvraagt hoe ik het overleef in de camper.
24 uur op elkaars lip is een ware beproeving. Zeven verschillende personen met ieder een eigen stem, wil, behoefte, wens, belang en humeur in een ruimte van pakweg 20 m2. Ieder staat op een ander tempo op en ieder gaat op een ander tijdstip naar bed. Je loopt elkaar in de weg, maar ruimt ook elkaars rommel op. Het is zoeken naar evenwicht. Met name de lange ritten zijn een beproeving. Soms wordt je gek van elkaar, maar soms is de drukte super gezellig. Een advies voor iedereen die een soortgelijke trip wil maken: neem een ipod met plug-in oortjes mee. Dat is een wondermiddel; na het aanhoren van 100 verschillende soorten pokemon is Queen een welkome afwisseling. Tot nu toe gaat alles goed moet ik zeggen, er zijn nog geen doden of zwaar gewonden.
Een aantal dagen geleden kwamen we rond 16.00 uur aan bij onze campground nabij West Yellowstone. Het was al aan de late kant dus gingen we niet meer het park in. Dat was een mooie gelegenheid om weer eens te gaan hardlopen gevolgd door een niet zo frisse duik in het met chloor doordrenkte zwembad. 's Avonds koelt het flink af in Yellowstone, tot zo'n 2 graden. Ik had voor de reis al hoge verwachtingen van Yellowstone National Park. Nergens ter wereld vind je zoveel wilde dieren en bijzondere natuurfenomen bij elkaar. In Yellowstone zijn meer geisers dan in Nieuw-Zeeland en IJsland en we hebben er een hoop gezien.
Het park is ongeveer zo groot als Cyprus en er loopt een 227km lange weg doorheen in de vorm van een 8. We hebben de 1e dag besteed aan de bovenste cirkel en de laatste dag aan de onderste cirkel (deze is gelegen op een caldera). Zowel wat betreft het weer als de bezienswaardigheden was dat een goede keuze. De onderste cirkel is beduidend mooier waar je eigenlijk op elke hoek van de straat wilt uitstappen om foto's te maken. Mijn dag kon eigenlijk in de ochtend al niet meer stuk nadat er vlakbij ons een hele mooie eagle in de boom zat. 's Middags werden we nog meer getrakteerd omdat we de geiser genaamd Old Faitfull zagen erupteren Wel jammer dat er een eftelingdrukte rondom deze geiser was. Geisers ruiken overigens naar een mix van rotte eieren, vuurwerkkruit en propaangas.
In Yellowstone NP was het op zich niet erg druk, maar soms sta je ineens in de file. Zo stonden we bijvoorbeeld de 1e dag vlak bij de west entrance ineens in de file. Mezelf afvragend of dit de rest van de rit zou gaan duren besloot ik uit te stappen en even naast de camper te lopen. De fileveroorzaker bleek een kudde wapiti's te zijn. Niet omdat ze op de weg liepen, maar omdat iedereen langs en op de weg parkeerde om foto's te maken. Na zo'n 15 min file konden we weer doorrijden en onze trip vervolgen. Je hoeft in Yellowstone dus niet echt te zoeken naar het wild; waar veel mensen zijn is veel wild (nogal tegenstrijdig).
Toen we de 2e volle dag rond het Yellowstone lake reden werden we steeds sceptischer of we nog wat groot wild zouden spotten. Tam had uit frustatie de dag ervoor een Bizon burger gegeten, misschien dat we daarom geen geluk hadden. Bij Fishing Bridge maakte we een stop voor wat noedels. Een ranger met een geweldig talent voor speeching vertelde aan een groep scouts wat je moet indien je een bizon (25 ft afstand) of grizzly (100ft afstand)tegen zou komen.
Mijn laatste hoop was gevestigd op Hayden Valley en dat werd de kers op de taart van deze rit. We waren al lang blij dat we een bizon zagen, dus parkeerde we de RV half op de weg om uit te stappen en foto's te maken. Binnen een paar minuten stond de hele straat vol met bizons. Een aantal bulls waren er niet blij mee dat de mensen zo dicht in de buurt kwamen van hun cubs en lieten dat snuivend en stampvoetend merken. Kortom: erg gaaf.
Vol met adrenaline reden we door. Onderweg stopte we nog even bij de Lower Falls (96m hoog) en kwamen we uiteraard weer Nederlanders tegen. Het stikt hier echt van de Nederlanders.
De volgende dag was het rijden (8 uur), slapen in Rock Springs (waar google route planner ons letterlijk misleid heeft). En de dag erna rijden (8 uur lang) en slapen in Moab. Gevolgd door weer een dag rijden (9 uur) om tot onze volgende tussenstop te komen waar we 3 nachten blijven: de Grand Canyon.
De route tussen Moab en de Grand Canyon is de mooiste route tot nu toe. De highway 163 loopt door het Navajo Indian Reservation (N-O Arizona). Tijdens de rit kom je langs Monument Valley. Het voelt alsof je in een western film rijdt wanneer je de gigantische stenen kolossen passeert die uit de droge vlakte oprijzen. Hier en daar zie je een wild paard langs de weg. De route voert je ook langs rommelige verzamelingen van mobile homes, de moderne woonplaatsen van de minder bedeelde indianen gok ik. Op een tankstation waar we even een tussenstop maken haalt een indiaan zijn post op. Twee oudere zitten in de schaduw wat te kletsen en lachen omdat ik de zwerfhonden weg jaag. Als we meer tijd hadden had ik graag wat beter hun volk leren kennen. Maar ja, keuzes maken en dus kilometers maken, op naar de Grand Canyon.
Met twee volle dagen in de GC heb je genoeg tijd om de mooiste highlights te zien. De ochtend van de 1e dag was een letterlijk hoogtepunt van deze reis. Verspreid over 2 helikopters vlogen we in een half uur over de GC. Piloot Cody zette de overwinningsmuziek aan toen we over de rand vlogen, het leek wel een film.
De groep splitste zich vervolgens op en ik ging samen met Tam naar Hermits Rest met het gratis shuttle busje. Daarna hebben we een stukje van de South Rim trail gelopen. Het uitzicht tijdens deze trail is echt 'stunning' zoals de Amerikanen dat roepen. De volgende dag ging ik met Tam een stuk naar beneden wandelen, de GC 'in'. Deze zomer zijn er al 20 mensen overleden die een hike naar beneden maakten en het zou de VS niet zijn als dat op elke hoek wordt aangegeven (sueing is hier nog populairder dan de Mc Donalds). Uiteindelijk zijn we tot het uitzichtpunt Cedar Ridge gelopen en daarna weer naar boven. Niet iedereen was erbij de 2e dag, omdat de Amerikaanse variant van Car glass langs kwam op de campground om een sterretje te fiksen. 's Avonds genoten van het avondrood dat zich langzaam over de Canyon uitstrekt.
Via de Mohave Desert (warm!) op weg naar Los Angeles. De hitte en onze wc zijn geen goede combinatie (ik zal niet in details treden). Zolang we de ramen voorin gesloten houden valt het mee, vraag me niet waarom. Morgen en overmorgen gaan we LA ontdekken en daarna via de kustlijn naar Salinas en San Fransisco.
24 uur op elkaars lip is een ware beproeving. Zeven verschillende personen met ieder een eigen stem, wil, behoefte, wens, belang en humeur in een ruimte van pakweg 20 m2. Ieder staat op een ander tempo op en ieder gaat op een ander tijdstip naar bed. Je loopt elkaar in de weg, maar ruimt ook elkaars rommel op. Het is zoeken naar evenwicht. Met name de lange ritten zijn een beproeving. Soms wordt je gek van elkaar, maar soms is de drukte super gezellig. Een advies voor iedereen die een soortgelijke trip wil maken: neem een ipod met plug-in oortjes mee. Dat is een wondermiddel; na het aanhoren van 100 verschillende soorten pokemon is Queen een welkome afwisseling. Tot nu toe gaat alles goed moet ik zeggen, er zijn nog geen doden of zwaar gewonden.
Een aantal dagen geleden kwamen we rond 16.00 uur aan bij onze campground nabij West Yellowstone. Het was al aan de late kant dus gingen we niet meer het park in. Dat was een mooie gelegenheid om weer eens te gaan hardlopen gevolgd door een niet zo frisse duik in het met chloor doordrenkte zwembad. 's Avonds koelt het flink af in Yellowstone, tot zo'n 2 graden. Ik had voor de reis al hoge verwachtingen van Yellowstone National Park. Nergens ter wereld vind je zoveel wilde dieren en bijzondere natuurfenomen bij elkaar. In Yellowstone zijn meer geisers dan in Nieuw-Zeeland en IJsland en we hebben er een hoop gezien.
Het park is ongeveer zo groot als Cyprus en er loopt een 227km lange weg doorheen in de vorm van een 8. We hebben de 1e dag besteed aan de bovenste cirkel en de laatste dag aan de onderste cirkel (deze is gelegen op een caldera). Zowel wat betreft het weer als de bezienswaardigheden was dat een goede keuze. De onderste cirkel is beduidend mooier waar je eigenlijk op elke hoek van de straat wilt uitstappen om foto's te maken. Mijn dag kon eigenlijk in de ochtend al niet meer stuk nadat er vlakbij ons een hele mooie eagle in de boom zat. 's Middags werden we nog meer getrakteerd omdat we de geiser genaamd Old Faitfull zagen erupteren Wel jammer dat er een eftelingdrukte rondom deze geiser was. Geisers ruiken overigens naar een mix van rotte eieren, vuurwerkkruit en propaangas.
In Yellowstone NP was het op zich niet erg druk, maar soms sta je ineens in de file. Zo stonden we bijvoorbeeld de 1e dag vlak bij de west entrance ineens in de file. Mezelf afvragend of dit de rest van de rit zou gaan duren besloot ik uit te stappen en even naast de camper te lopen. De fileveroorzaker bleek een kudde wapiti's te zijn. Niet omdat ze op de weg liepen, maar omdat iedereen langs en op de weg parkeerde om foto's te maken. Na zo'n 15 min file konden we weer doorrijden en onze trip vervolgen. Je hoeft in Yellowstone dus niet echt te zoeken naar het wild; waar veel mensen zijn is veel wild (nogal tegenstrijdig).
Toen we de 2e volle dag rond het Yellowstone lake reden werden we steeds sceptischer of we nog wat groot wild zouden spotten. Tam had uit frustatie de dag ervoor een Bizon burger gegeten, misschien dat we daarom geen geluk hadden. Bij Fishing Bridge maakte we een stop voor wat noedels. Een ranger met een geweldig talent voor speeching vertelde aan een groep scouts wat je moet indien je een bizon (25 ft afstand) of grizzly (100ft afstand)tegen zou komen.
Mijn laatste hoop was gevestigd op Hayden Valley en dat werd de kers op de taart van deze rit. We waren al lang blij dat we een bizon zagen, dus parkeerde we de RV half op de weg om uit te stappen en foto's te maken. Binnen een paar minuten stond de hele straat vol met bizons. Een aantal bulls waren er niet blij mee dat de mensen zo dicht in de buurt kwamen van hun cubs en lieten dat snuivend en stampvoetend merken. Kortom: erg gaaf.
Vol met adrenaline reden we door. Onderweg stopte we nog even bij de Lower Falls (96m hoog) en kwamen we uiteraard weer Nederlanders tegen. Het stikt hier echt van de Nederlanders.
De volgende dag was het rijden (8 uur), slapen in Rock Springs (waar google route planner ons letterlijk misleid heeft). En de dag erna rijden (8 uur lang) en slapen in Moab. Gevolgd door weer een dag rijden (9 uur) om tot onze volgende tussenstop te komen waar we 3 nachten blijven: de Grand Canyon.
De route tussen Moab en de Grand Canyon is de mooiste route tot nu toe. De highway 163 loopt door het Navajo Indian Reservation (N-O Arizona). Tijdens de rit kom je langs Monument Valley. Het voelt alsof je in een western film rijdt wanneer je de gigantische stenen kolossen passeert die uit de droge vlakte oprijzen. Hier en daar zie je een wild paard langs de weg. De route voert je ook langs rommelige verzamelingen van mobile homes, de moderne woonplaatsen van de minder bedeelde indianen gok ik. Op een tankstation waar we even een tussenstop maken haalt een indiaan zijn post op. Twee oudere zitten in de schaduw wat te kletsen en lachen omdat ik de zwerfhonden weg jaag. Als we meer tijd hadden had ik graag wat beter hun volk leren kennen. Maar ja, keuzes maken en dus kilometers maken, op naar de Grand Canyon.
Met twee volle dagen in de GC heb je genoeg tijd om de mooiste highlights te zien. De ochtend van de 1e dag was een letterlijk hoogtepunt van deze reis. Verspreid over 2 helikopters vlogen we in een half uur over de GC. Piloot Cody zette de overwinningsmuziek aan toen we over de rand vlogen, het leek wel een film.
De groep splitste zich vervolgens op en ik ging samen met Tam naar Hermits Rest met het gratis shuttle busje. Daarna hebben we een stukje van de South Rim trail gelopen. Het uitzicht tijdens deze trail is echt 'stunning' zoals de Amerikanen dat roepen. De volgende dag ging ik met Tam een stuk naar beneden wandelen, de GC 'in'. Deze zomer zijn er al 20 mensen overleden die een hike naar beneden maakten en het zou de VS niet zijn als dat op elke hoek wordt aangegeven (sueing is hier nog populairder dan de Mc Donalds). Uiteindelijk zijn we tot het uitzichtpunt Cedar Ridge gelopen en daarna weer naar boven. Niet iedereen was erbij de 2e dag, omdat de Amerikaanse variant van Car glass langs kwam op de campground om een sterretje te fiksen. 's Avonds genoten van het avondrood dat zich langzaam over de Canyon uitstrekt.
Via de Mohave Desert (warm!) op weg naar Los Angeles. De hitte en onze wc zijn geen goede combinatie (ik zal niet in details treden). Zolang we de ramen voorin gesloten houden valt het mee, vraag me niet waarom. Morgen en overmorgen gaan we LA ontdekken en daarna via de kustlijn naar Salinas en San Fransisco.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
