De grens over: Dongxing en Mong Cai

Er zijn een aantal mogelijkhedenheden om vanuit China de grens met Vietnam over te gaan. Wij kozen voor de grensovergang die eigenlijk nooit gebruikt wordt door toeristen, aangezien dat beter aansluit bij ons reisplan (voor zover we een plan hebben). Vanuit Guilin namen we de Chineze HSL richting Fangcheng. Met een topsnelheid van 210 km/uur raast deze trein door het landschap. Het zacht schommelende ritme werkt slaapverwekkend, maar ondanks dat geprobeerd om wakker te blijven en van het uitzicht te genieten. Gelukkig zat er een chinese dame achter ons die redelijk engels sprak. Zij moest vandaag toevallig ook naar Dongxing, vanwege haar werk. Komt dat even goed uit! Uiteindelijk dus niet overnacht in Fangcheng, maar gelijk doorgekacheld naar Dongxing. Een grensstadje waar weinig te zien is behalve wat shoppingmalls. Aan alles in dit stadje is zichtbaar dat ze niet op westerlingen zijn berekend. Dat maakt het verbljf wel grappig, aangezien iedereen je aankijkt alsof je een popidool bent, tot frustratie van Tamara (haha). Zelfs het eten is hier een probleem. We zijn geeindigd met een wit brood en 2 bakjes yoghurt in het hotel. Dit is overigens ruimschoots gecompenseerd in Vietnam, waar we inmiddels zijn aangekomen.

De grensovergang wordt vooral gebruikt door chinezen en vietnamezen die handel drijven in de twee aangrenzende stadjes (Dongxing en Mong Cai). De douaneambtenaren keken dan ook gek op toen er ineens twee westerlingen aankwamen. Vanuit Mong Cai is het zo'n 4 uur met de bus naar Halong city (de toegangspoort tot de befaamde baai). De verschillen tussen de twee landen zijn op het eerste gezicht klein, maar bij nader en beter inzien groter dan je kunt overzien. Het feit dat ik dit verslag nu online kan zetten is daar een voorbeeld van. Morgen gaan we richting het eiland Cat Ba, vanuit waar we de baai gaan verkennen. Binnenkort meer!