Midden-Vietnam: Pure vrijheid

De nachtbus naar Hue was een ervaring op zich. Om 19.30 uur werden we opgepikt door een klein busje die ons naar de sleeping bus bracht. Een futuristische bus met neonlicht en gratis wifi. Klinkt te mooi om waar te zijn, en dat is het ook. Het is 14 uur hobbelen op een soort ligbankje waarin het onmogelijk is om je benen te strekken. Maar he, voor een paar dollar per persoon mag je niet klagen. De locals liggen trouwens gewoon op de grond tussen de bankjes in. Het is dus een behoorlijke klim naar het toilet. Redelijk gesloopt en met koppijn aangekomen in Hue, de oude hoofdstad. Inchecken bij het Google Hotel, veel koffie drinken en op naar de oude binnenstad, 'de citadel'. Vlakbij de brug naar de citadel ontmoeten we Tranvan Thinh, een lokale gids. Omdat we redelijk uitgeput zijn besluiten we -na wat afdingen- een cyclotochtje met hem te doen door de citadel. Zijn levensverhaal is bijzonder. Met levendige herinneringen uit de oorlog en een 11-jarige studie in een boedistische pagode kan hij alles wat wij zien van veel context voorzien. Na de tocht besluiten we bij hem een motortocht te boeken van Hue naar Hoi An. Na een kleine aanbetaling zou hij ons twee dagen later op halen bij ons hotel om half 9 's morgens. In the meantime hebben we nog wat van Hue en omstreken genoten. De verboden stad in Hue is een bijzondere, maar vreemde plek. Enerzijds zie je de restanten van de verboden stad die de tand der tijd (een zeer scherpe tand) hebben doorstaan en anderzijds zie je de pogingen van de vietnamezen om het geheel te restaureren. Dit resulteert in een sterk contrast tussen oud en nieuw, maar met wat inlevingsvermogen kan men zich voorstellen hoe de emperor hier vroeger leefde met zijn (soms wel honderden) vrouwen. Hij liever dan ik. Anyway, de dag erna gingen we op ons gehuurde scootertje naar het strand. Na een paar keer vragen kwamen we inderdaad op een weg waar een bordje ''beach'' stond. Wat bleek, je moest betalen om dit stukje privestrand op te kunnen en je mocht geen eigen drinken meenemen. Bullshit, een stukje verder gereden en ineens stond er een bordje Viet 2, dat moet haast wel strand 2 zijn. Een klein straatje loopt via een begraafplaats en een soort woonwijkje naar het strand. Top. Op een paar lege bootjes na leek het strand op het eerste gezicht verlaten. Met zand dat te heet is om op te lopen en een brandende zon is dit zeker voor mij niet lang vol te houden. Gelukkig zaten er een paar lokale vrouwen onder een omgekeerde boot, die ons riepen om bij hun te schuilen voor de zon. Na wat hilarische momenten besloten we toch een (wat ruimer) plekje voor onszelf te zoeken.

De volgende dag werden we inderdaad stipt om half 9 opgehaald bij ons hotel. Een beetje gaar van de vorige avond (we hadden afgesproken met een studiegenoot van Tamara) stapten we op de motor richting Hoi An. Deze trip is echt ontzettend gaaf. Het duurde uiteindelijk twee uur langer dan de geplande 6 uur, voornamelijk omdat we bij elke stop lekker te tijd namen. Het hoogtepunt, zowel letterlijk als figuurlijk was de rit over de Hai Van Pass. Al rijdend over het verlaten wegdek met spectaculaire uitzichten en hangend in de scherpe bochten snap ik eindelijk wat motorrijders bedoelen met het gevoel van pure vrijheid. Rijd een keer over deze weg en je snapt wat ik bedoel. Of kijk naar de Vietnam special van Top Gear en je krijgt een impressie.

Inmiddels zijn we aangekomen in het mooie Hoi An. Het toeval wil, onee onze 'uiters secure planning' wil, dat het over 3 dagen volle maan is en dan vieren ze hier feest met allemaal lampjes. Ben benieuwd. We hebben nog genoeg dagen, dus we blijven even hangen. Eerste impressie van Hoi An is goed, het eten is top en de architectuur is bijzonder. De mensen zijn hier alleen wat minder aardig en redelijk 'verpest' door het toerisme, aldus pseudosocioantropoloog lars. Als je denkt dat iemand gezellig een praatje komt maken dan is dat altijd met het doel om geld aan je te verdienen. Na een aantal keer reageer ik niet eens meer. Overigens geldt dit weer totaal niet voor de mensen buiten het toeristisch zwaartepunt. Uit nieuwschierigheid liep ik een high school terrein op en binnen de kortste keren ben je in gesprek met een paar vriendelijke docenten, echt lachen. Toen we wegliepen zei een van de leraren nog wel even dat hij ook een spa bezit,: ''1 hour massage, just 200k dong''.... ''Oh very nice, maybe tommorow''.....