Goodbye hello, hello goodbye!

Vanuit een klein internetcafeetje ergens in een donker steegje een nieuw verslag. Vietnamese leeftijdsgenoten zijn hier volop league of legends en call of duty 2 aan het spelen, geniaal dus. Terug naar waar mijn vorige verhaal was geeindigd. We zijn uiteindelijk 4 nachten in Hoi An gebleven zodat we het volle maan festival konden zien. Het was prima vertoeven. Zo'n 20 min. fietsen naar een afgelegen strandje en zo'n 5 min. lopen vanaf het oude centrum. De minder afgelegen strandjes worden grof uitgebuit. Zo'n 100 meter voor het strand wordt de weg geblokkeerd door allemaal mensen met fluitjes die willen dat je je fiets bij hun parkeert. In combinatie met borden op de weg waarop een fiets staat afgebeeld met een rood kruis er doorheen parkeert de goedgelovende toerist braaf zijn fiets bij de fluitketels. Na een aantal weken Vietnam weet je dat fluitjes en borden net zoveel betekenen als stoplichten en wegbelijning. Negeren dus. Met veel tempo en slalombewegingen kom je er wel langs. Natuurlijke schaduw op het strand is economisch ongunstig, gevolg is dat alle palmbomen zijn omgehakt. Je wordt zo wel verplicht een parasol met bedden te huren, anders ben je in 15 min zo rood als een tomaat. We besloten de opdringerige beddenverhuurders en 'parkeeropzichters' achter ons te laten en een stukje noordelijker te kijken. En zoals gehoopt vonden we daar het perfecte strandje.

De volgende dag weer een fiets gehuurd. In de haven op het pondje gestapt richting Cam Kim Island. De drukte van de stad lijkt ineens heel ver weg als je tussen de rijstvelden en boerendorpjes van dit eiland rijdt. Ijsvogels op de elektriciteitsdraden boven de weg laten zich maar moeilijk fotograferen. De waterbuffels kijken nieuwschierig naar ons wanneer we ze passeren. Overigens zijn de Vietnamese waterbuffels vriendelijker dan de Chinese. In tegenstelling tot de chinese buffels, die mij tot 2x toe op de horens wilde nemen, kijken deze je alleen maar heel nieuwschierig aan. Wellicht maakt het verschil dat ik dit keer geen fel roze met blauw en wit gestreept t-shirt droeg :p. 's Avonds was het volle maan festival. Het is een traditioneel feest waarin de locals hun voorouders eren. Dit houdt o.a. in dat zij nepgeld verbranden voor hun huisje en lichtens laten drijven op de rivier. Een bijzonder aangezicht!

De volgende dag namen we de sleeper bus richting Nha Trang. Het beachparty paradijs van Vietnam. Veel strand, palmen, resorts en Russen. Zelfs de menukaarten zijn in het russisch en in de winkel wordt ik russisch aangesproken. Na een dagje strandhangen, het bezoeken van Cham tempels en een beetje outfoor fitness gaan we de volgende dag (fit en wel) met de bus naar Bhuon ma Tuot in de centrale hooglanden. Bhuan ma Tuot is de koffiestad van Vietnam en min of meer een uitvalbasis voor Vietnamezen om de prachtige omgeving te ontdekken. In de stad zelf is dan ook weinig te beleven voor toeristen. De enige bezienswaardigheid is een rotonde met daarop een standbeeld. Gevolg is dat er dan ook weinig tot geen westerse toeristen in de stad zijn. Een enkeling overnacht hier om de volgende dag verder de hooglanden in te gaan. Dit maakt het een redelijk onaangetaste stad waar meer te beleven is dan je op het eerste gezicht zou denken. Hier kwamen we eigenlijk bij toeval achter. Allereerst ging ik op Tamara's bril zitten (excuus), het pootje brak af. Wat nu? Op zoek naar een brillenwinkel. Die was er wel, maar ze wilden vooral een nieuw montuur aansmeren. Lijmen was geen optie. Wat een onzin, er moet vast een manier zijn om dat ding te fixen. Een stukje verder in de straat was een klein zaakje waar een horlogemaker met allemaal kleine instrumenten bezig was. Handige gast dacht ik zo, laten we het aan hem vragen. Na 2 keer aandringen begon hij er toch maar aan. Scharnier verwijderen, slijpen, drogen, slijpen, drogen, lijmen, drogen... Half uur later; hij zit weer vast! Deze vriendelijke man accepteerde geen geld, zelfs niet toen ik het aan hem overhandigde. De vriendelijkheid zelve en een voorbeeld van de kenmerkende Vietnamese gastvrijheid wanneer je je buiten de toeristische paden begeeft. Het was verder een hele leuke dag, we hebben de Dray Sap waterfall bezocht, een 100meter brede waterval midden in de jungle (inclusief leuke spinnen, he tam;). 's Avonds gingen we naar een soort grote indoor market in het centrum. Een soort V&D, maar dan lelijk. Op de derde verdieping bleek een game hall te zitten, geniaal. Na een paar arcade games, shooters, motor racen en Vietnamese karaoke waren we redelijk uitgeput. Toch nog maar even de vierde verdieping bekijken, we zijn er nu toch. Blijkt er een grote indoor inline skate hal te zitten. We stonden zo'n 10 minuten te kijken toen er ineens 5 vietnamezen onze kant op kwamen skaten. ''Hi guys'', ''Hi'', ''where you from'', ''Holland'', ''huh wij ook!?'' Onze mond viel open van verbazing. Bleken het Vietnamese Nederlanders te zijn uit Roosendaal die op familiebezoek waren. In een stad zonder westerlingen, in een marktgebouw, op de vierde verdiepingen komen we ineens Nederlanders tegen, haha echt bizar.

Ik had bedacht om in Buon Ma Thuot een motortocht te boeken bij Easyriders. Mijn idee was, 'dan ben je vast in het binnenland op een mooie plek, dat scheelt reistijd'. Sta je daar ineens in een stad zonder toeristen, dus ook zonder Easyriders (easyriders is een soort bedrijf dat motortochten verzorgt door vietnam). Probleempje dus. Het zou wel een hele zure appel zijn om vanuit hier gewoon de bus te pakken naar Dalat. De omgeving van Buon Ma Thuot is juist zo mooi. Het hotel kon geen easyrider regelen en de travelagencies evenmin. Laten we dan maar even heel nadrukkelijk de toerist uithangen en naar die rotonde gaan met dat beeld. Na een tijdje dat beeld bestudeerd te hebben komt er ineens een kleine man naar ons toelopen en wat uitleg geven over het beeld. Deze man, genaamd Hoang Tuan, zou onze 'easyrider' worden naar Dalat. Een lokale gids en een aardige maar wat bijzondere man. Ten eerste had hij geen motor, maar een scooter. Ten tweede hield hij wel van een drankje en had hij wat problemen met zijn zicht en gezondheid. Ondanks dat heeft hij voor ons een geweldige 'motortocht' verzorgt van twee dagen. Hij haalde ons op bij het hotel om 8.30 in de morgen. Een paar uur later kwamen we aan bij het prachtige Lak Lake. Na een lunch nam Mr. Tuan ons mee voor een fietstocht van zo'n 4 uur. Via rijstvelden, kleine wegen met overstekende olifanten, jungle en veel heuvels kwamen we na een paar uur bij een klein minderheidsdorpje vol met kinderen. De gezinnen hebben hier wel 8 kinderen. Onze gids had snoepjes gekocht die we konden uitdelen. De kids - en wij - vonden dit natuurlijk helemaal geweldig. Toen de andere kindjes uit het dorp de herrie hoorden stonden ze ineens allemaal aan de rand van de zandweg de kijken en te roepen: ''Goodbye hello, hello Goodbye''. Een bijzonder gezicht om te zien hoe de mensen leven hier. Kleine houten huisjes met houten of golfplaten daken. Op het erf scharrelen wat kippen en lopen een paar varkens die zich niets aantrekken van iets of iemand. Ik vroeg me af of de gids iets meer wist over de relatie tussen de minderheden in Vietnam (dat zijn er zo'n 55) en de overheid. Helaas kwam er niet meer dan een politiek correct antwoord uit. De minderheden schijnen namelijk nogal een moeilijke positie te hebben in Vietnam en dit heeft de afgelopen jaren voor nogal wat spanningen gezorgd. Enfin, 's avonds sliepen we in een homestay. Onder het geluid van snurkende locals en tikkende rattenpootjes kon ik helaas weinig slaap vatten. Dat vergt toch weer wat oefening denk ik. De volgende ochtend vertrokken we richting Dalat, zo'n 155 km verder. We reden door een prachtig berglandschap wat een beetje Frans aandeed. De weg was op veel plaatsen erg slecht. Veel kuilen, hobbels en grind. Onze scooters waren daar niet echt op gebouwd dus we konden niet echt snel. Dit geeft natuurlijk wel meer tijd om van de omgeving te genieten. Zoals onze grootste vaderlandse filosoof ooit zei: ''elk nadeel heb z'n voordeel.'' Ondanks deze optimistische insteek wordt de pijn aan het zitvlak na een paar uur echt ondraaglijk. Of zoals Tamara het zei: ''Een pain in the Ass''. Het landschap verandert na nog een uurtje of 2. We zitten inmiddels op 1050 meter hoogte en de bossen worden naaldbossen. De tropische warmte verruilt zich voor Duitse koelte. Ook het weer slaat om. Enorme regenbuien teisteren het zicht en het wegdek. We zijn genoodzaakt om even te schuilen bij een huisje. Na een kleine 20 min is het al minder, dus we vervolgen onze weg. Het is nog zo'n 30 km naar Dalat. Dat zou toch moeten kunnen in een half uur (ik wil van dit zitvlak af!). Ineens slaan we af, we gaan naar een mooie waterval (shit de tocht wordt nog langer). Na een tijdje rijden komen we bij Elephant Waterfall. De waterval was toch wel het stoppen waard. Omdat het zo intens had geregend (inmiddels scheen de zon alweer) was de waterval zeer krachtig en verandert in een denderende modderpoel met veel zijstromen. Het wandelpad langs de waterval was deels ontoegankelijk vanwege de stromingen, maar we konden toch van het mooiste uitzichtpunt genieten, top! Na een half uurtje konden we door, nog 15 km naar Dalat (opschieten nu, ik wil van dit ding af!). Blijkt dat we nog even over een bergpas moeten. En niet alleen dat, over een lengte van 7 km (de gehele bergpas) zijn ze met de weg bezig. De resulteert in zand, modder (van de regen), hobbels en nog meer stenen. Mijn chauffeur rijdt zeer veilig met zo'n 5 km per uur over dit pad. Ook regende het inmiddels weer en was de temperatuur gedaalt tot zo'n 10 graden gok ik. Best fris in je t-shirt en korte broek. Je kunt je wel voorstellen hoe gelukkig wij waren toen we aankwamen bij een hotel en lekker warme thee konden drinken. De tocht heeft uiteindelijk zo'n 9 uur geduurd. Maar zoals altijd: het was het waard en ik had het niet willen missen. Maar aan de andere kant, ik zou zo'n lange tocht niet nog eens doen op een scootertje.

Inmiddels zijn we dus in Dalat, een stadje boven op een berg. Vandaag hebben we lekker gewandeld door de stad en een beetje rustig aan gedaan. De grootste attractie van de stad, het crazy house, is helaas dicht dit weekend. Maar goed, het weertje is mooi en de temperatuur is een stuk beter wat mij betreft. In de middag met volle zon is het zo'n 25 graden in plaats van de gewoonlijke 35+ graden. Morgen gaan we canyoning. We hebben een tourtje geboekt bij een van de betere bureaus. Canyoning houdt in dat je de stroming van een rivier volgt door middel van hiken, klauteren, water gliding, abseiling, vallen etc. Kortom, a lot of fun.